MAAMA WAX LA TUSAY Part1
Sheeko wasmo: Safarkii kululaa!
Waxa ay ahayd maarso. Waxa aan ku waabariisannay xidhxidhis alaab. Maxamed dugsigiisu waa fasax. Sidaa darteed wuxuu go’aansaday in uu noo raaco, aniga iyo aabbihii,
booqashada aannu ugu soconno ayeydii oo xanuun daran laga soo sheegay. Waa subax hore,
laakiin cadceeddu aad bey u kulushahay.
Aniga iyo Maxamed waxa aannu sii xidhxidhnay alaabtii, intii aabbihiina uu ku maqnaa soo kireynta baabuur.
Waxaa isa soo taagay baabuurkii, isla markiiba waxa aan ku daabulnay alaabtii. Baabuurku durbaba waa uu buuxaa, oo hore ayaa raashin iyo alaab kale loogu soo raseeyay.
Maxamed ayaa guriga ku noqday, si uu u hubiyo in alaab la soo hilmaamay. Wax yar markuu naga maqnaa, waxa aan maqlay sanqadha guriga kasoo yeedhay. Haddii aan jalleecay waxa aan arkay Maxamed oo wata shandad aad u weyn.
“Halkee ayaad rabtaa in aad dhigto?” Ayaa aan weydiiyey Maxamed.
“Ma garanayo, laakiin shandaddani waa tii ay dharkayga oo dhan ku jireen kamana tegi karo, weliba taadina waa ay hadhay. Waxa aynnu saari karnaa foogiya’bagaaraha.”
Waxa aan eegay xagga fooliya’bagaaraha, korka gaariga.
“Oo inankaas kirishboyga ahi xagguu fadhiisanayaa, hooyo?”
Maxamed baa eegay baabuurka guudkiisa oo yidhi.
“Shidhka ha soo galo.”
“Oo markaas hooyadaa xaggay fadhiisanneysaa bilaa caqliyow?” Ayaa aan idhi.
Wajigiisa ayaa aan eegay wuxuu isku dayayey in uu xal keeno.
“Fikir baan haya,” Ayuu yidhi.
Wuxuu labadii shandaddood u dhiibay kirishboygii. Wuxuuna ku yidhi “Labada shandaddood dusha gaariga ku xidhxidh, adiguna soo dag markaas.”
Wuxuu kirishboygii fadhiisiyey kursiga ugu shisheeya, isna wuxuu fadhiistay kursiga dhexe ee inanta rakaabka ka midda ku xiga.
“Arag meel dhanbaa bannaan. Halkan fadhiiso hooyo.”
Waan isku dayey in aan inankeyga dhiniciisa fadhiisto. Waa igu filnaa kursigu, laakiin albaabkii ayaa xidhmi waayay.
Hadda, anigu gabadh aad u buuran ma ahi. Dhererkeygu waa 170cm culeykeyguna waa 60kg.
“Aniga ma aha qofka gaadhiga oo dhan qabsaday, ee gaadhiga ayaan shanteenna ina wada deeqayn. Shandadda ha laga tago, dhar waxa aad ka iibsan doontaa magaalada aynnu u soconnee.”
“Ma dhici karto.”
Markii uu yidhi ayaa aan baabuurka ka degay oo aan daaqadda baabuurka istaagay.
“Go’aan gaadh, Maxamed, waa kuleyl halkani, oo ma taagnaan kare e’.”
“Haye,” intuu yidhi ayuu i soo eegay “Haye, dhabtayda ku soo fadhiiso.”
“Maxamed, waa safar shan saacadood ah meesha aan u soconnaa,” aabbihiis ayaa yidhi.
“Waan ogahay, laakiin hooyo aad uma cusla. Maxaad ka leedahay arrinkaas, hooyo. Ma dhib baad u aragta haddaad dhabteyda ku fadhiisato?”
“Haye, waan ku fadhiisan dhabtaada. Laakiin haddii aad daasho ogow baabuurku uma istaagi doono in aad nasato.” Ayaan ku idhi,
ninkeyga xaggiisa ayaa aan eegay. Wuu igu raacay.
“Haye, aan biyo isku soo shubo ee in yar i suga, alaabtii aan xidhxidhayay ayaa aan ku dhididday.”
Qubeyskeygu waqti dheer igu muu qaadan.
Mar haddii aan inankeyga dhabtiisa shan saacadood ku fadhinayo, waxa aan rabaa in aan gashto dhar raaxo leh oo aanu dhibsan. Daladdu naqaska ayay ku dhejineysa,
sidoo kale waa kuleyl oo la ma qaadan karo. Waxaan baadhbaadhay dharkeygii. Sidaan u baadhbaadhayay waxa aan helay dirac khafiifa. Gacmihiisuna waaweyn yihiin. Markii aan gashtay ayaa aan arkey kiishaligeyga oo muuqda, maxaa yeeley kiishaliga midabkiisa ayaa caddaa.
Diriciiban iska saaray, kiishaligiina waan raaciyey. Diricii oo keliya ayaa aan dib u gashtay oo aan muraayad isku eegay.
“Runtii umaba baahni kiishali, xataa labo iyo soddon jirkeygii weli naasahaygu waa taagan yihiin. Shalmad uunban huwan. Nigis yar oo khafiifana waa aan gashan.” Ayaa aan is idhi.
Anigoo weli muraayaddii hortaagan ayaa aan nafteyda ku idhi.
“Hooyo wiil afar iyo toban jira dhashay, uma eeki. Waa aan ogahay ninkeygu weli in uu jecel yahay sida aan u eekahay.”
Waxa aan maqlay hoonka gaadhiga.
Nin wacan
la socoqaybta kale
sinadu waa danbi, ma fiicna iska ilaaliya